Ambalaż.

Labirynt niestworzony.

Ambalaż.

Czas nasz jak cień przemija.

Herbata jeszcze ciepła.

Debiut.

Tychy.

Tajemnica smutku przygniatającego.

Fasolowa.

Ogrodnik.

Fotografiki.

Pejzaż horyzontalny.

Ambalaż.

dlaczego poeci piją wódkę

piją bo wiedzą
co w nich siedzi
i co jeszcze może
z nich wyjść

piją bo nie mogą słuchać
tego co inni mówią do nich
i tego co sami mówią
do siebie

piją bo chcą podrzucić świnię
koledze po piórze
a na trzeźwo
są tacy szlachetni
piją do lustra bo się boją
że zobaczą w nim tego drugiego
lepszego i “piękniejszego”
lustereczko lustereczko
powiedz przecie…

piją bo wiedzą co już
napisali
i nie wiedzą co jeszcze
napiszą

 T. Różewicz

Kochani...

...

Kochani ludożercy

Nie zjadajmy się Dobrze

Bo nie zmartwychwstaniemy

Naprawdę.                                

Tadeusz Różewicz.

Matka i Poeta.

Katar.

ZPAF/STF

Danie dnia.

„Spośród nieskończoności zjawisk, które zdarzają się wokół mnie wyodrębniam jedno.
Wybieram np. popielniczkę na stole (reszta pozostaje w cieniu). Jeśli percepcja tego typu tłumaczy się (np. zauważyłem popielniczkę, ponieważ chce strząsnąć do niej popiół z papierosa, którego właśnie palę), wszystko jest na swoim miejscu.
Jeśli spostrzegłem tę popielniczkę przypadkiem i więcej do niej nie wracam, wtedy również wszystko jest w porządku.
Jeśli jednak po zauważeniu zjawiska, bez żadnego specjalnego znaczenia wracam do niego, wtedy jest właśnie bieda. Dlaczego do niej wróciłeś, jeżeli jest bez znaczenia? Ach tak! A więc jednak coś dla ciebie znaczyła od momentu, w którym znów na nią spojrzałeś. Oto jak z powodu prostego faktu, że skoncentrowałeś się bez powodu o sekundę za długo na jakimś zjawisku, ta rzecz zaczyna wyróżniać się z całej reszty, wypełniać się sensem.
Jest coś w świadomości, co ją przekształca w pułapkę zastawioną na nią samą”              

W.Gombrowicz

Przeciw nicości.

Człowiek z szafą.

                                                                                                                                                                      

W półciemnej sieni ze starymi oleodrukami, pożartymi przez pleśń i oślepłymi od starości, odnajdowaliśmy znany nam zapach. W tej zaufanej starej woni mieściło się w dziwnie prostej syntezie życie tych ludzi, alembik rasy, gatunek krwi i sekret ich losu, zawarty niedostrzegalnie w codziennym mijaniu ich własnego, odrębnego czasu. Stare, mądre drzwi, których ciemne westchnienia wpuszczały i wypuszczały tych ludzi, milczący świadkowie wchodzenia i wychodzenia matki, córek i synów - otworzyły się bezgłośnie jak odrzwia szafy i weszliśmy w ich życie. Siedzieli jakby w cieniu swego losu i nie bronili się - w pierwszych niezręcznych gestach wydalinam swoją tajemnicę. Czyż nie byliśmy krwią i losem spokrewnieni z nimi?                               Bruno Schulz

Kwiaty, tryptyk. Ambalanż.

Kwiaty.

Cyklop.

Zmiana konwencji.

Zmierzch.

Barowa pogoda.

Pies najlepszym przyjacielem.

Zapamietane. Andrzej Wróblewski.

Poranek.

Emmanuel Frémiet, trzy gracje.

 Promienna, Rozumna i Kwitnąca.

Bezradność.

Ambalanż.

Drzewa.

Ambalaż.

Węgiel.

Galeria Pusta, zamknięta.

Tablica Snellena.

Widzę, Tauzen.

Ciężar.

Zapamiętane. Prażmowski.